Er is iets merkwaardigs aan de stilte. Niet de stilte van het niet-weten, maar die van het bewust vermijden. In cabaret, satire en scherpe columns zijn het christendom en het jodendom al decennialang onderwerp van spot, vaak met liefdevolle ironie en een knipoog naar traditie. Maar wanneer het over de islam gaat, lijkt er een andere energie in de lucht te hangen — een aarzeling, een terugtrekkende beweging.

Wat je hieronder leest is geen fictie. Het is een dialoog die ik in mij draag. Een gesprek met Rob, mijn leeftijdsgenoot, kameraad en medeschrijver op de achtergrond—degene aan wie ik bij het schrijven in gedachte om raad en wijsheid vraag. We hebben samen veel meegemaakt.—dienstplicht, kameraadschap, confrontatie met misstanden, en een gedeelde antenne voor rechtvaardigheid. Rob is er niet meer. Hij overleed plotseling, en liet een leegte achter die ik nog steeds voel—niet als pijn, maar als een stille echo van zijn betekenis in mijn leven.

De nacht terug eisen is waardevol, maar te smal. Willen we werkelijk transformatie, dan moeten we de dag erbij nemen: de scholen, de sportvelden, de huiskamers, de werkvloeren, én de geloofsgemeenschappen. Dáár worden de scripts van mannelijkheid geschreven, geheiligd en doorgegeven. Dáár ligt de sleutel tot een samenleving waarin veiligheid geen eis meer hoeft te zijn, maar een vanzelfsprekend gevolg van een andere manier van mens-zijn.

Systeemgeletterdheid is het vermogen om te luisteren naar het grotere geheel. Om te zien wat zich tussen mensen afspeelt, onder de oppervlakte beweegt, en stilletjes richting geeft.

Leiderschap beweegt. Niet alleen vooruit, maar soms ook terug. In tijden van druk, onzekerheid of conflict vallen leiders en organisaties vaak terug op eerdere lagen in de waardespiraal (Spiral Dynamics) — van samenwerking naar controle, van dialoog naar daadkracht. Dat lijkt op regressie, maar is het dat ook?

Waarom de visual van Wilders ons uitnodigt tot méér dan een juridische reflex

Wat als een samenleving niet wordt aangestuurd vanuit angst, controle of groei om de groei, maar vanuit vertrouwen, systeemintelligentie en het verlangen om werkelijk goed samen te leven?

Een reflectie bij de heropleving van de Dolle Mina’s en het protest tegen femicide

In zijn indringende essay, Het uur van de wolven, waarschuwt Giuliano da Empoli voor een verschuiving die verder reikt dan louter technologische of politieke aspecten. Hij beschrijft hoe kunstmatige intelligentie, wanneer beheerd door een beperkte elite, niet slechts systemen aanstuurt, maar ook een bedreiging vormt voor het menselijke bewustzijn.

“Leiderschap is geen positie op een organogram, maar een plek in het ritme van verandering.” In veel organisaties wordt leiderschap nog steeds benaderd alsof het een statisch schema is. Leiders worden geacht duidelijkheid te bieden, richting te geven, besluiten te nemen.

In mijn werk met leiderschapssystemen zie ik het keer op keer: hoogsensitieve leiders én volgers die in lastige interacties ‘onder de lijn’ terechtkomen. Ze voelen zich overvraagd, niet gehoord, of moeten zich voortdurend aanpassen aan een tempo dat niet het hunne is.

Als coach en begeleider van leiders merkte ik hoe vaak sensitieve mensen onderschat worden – niet alleen door hun omgeving, maar ook door zichzelf. Terwijl juist zij vaak het verschil maken in complexe organisaties: met hun diepe waarneming, moreel kompas en verbindend vermogen.